Termin Anma (按摩) oznacza „naciskanie” („An”) i „pocieranie” („Ma”). Można go również interpretować jako „rozprzestrzenianie pokoju rękami”. Coraz częściej popełnianym błędem jest mylenie sztuki Tuina z Anma. Osoby o niewystarczającym wykształceniu i szkoleniu definiują Anma jako „pchanie i ciągnięcie”, co bardziej odpowiada definicji Tuina niż japońskiej sztuce Anma.
Tuina w historii Chin wywodzi się ze starszej sztuki Anmo. „Anmo” to sposób, w jaki wymawia się „Anma” w języku chińskim. W tradycji Anma istnieje dziewięć głównych kategorii technik, które łączone są w różne terapie leczenia chorób i schorzeń. Jedną z takich specjalizacji jest sztuka Tuina. Chociaż wiele technik jest podobnych, różnią się one znacząco ze względu na specjalizację Tuina, która historycznie jest formą masażu urazowego. Pochodząca od niej sztuka Anmo posiada znacznie szerszą bazę technik i teorii.
Obecnie termin „Anmo” jest używany ogólnie i oznacza po prostu masaż, co dotyczy również terminu „Anma” we współczesnej Japonii. W Japonii istnieje wiele szkół i rodzin, które są uznawane za „żywe skarby narodowe”, ponieważ utrzymują przy życiu i w niezmienionej formie stare tradycyjne techniki i trening Anma.
Anma jako podstawa wielu sztuk
Sztuka Anma (Anmo) z czasem dała początek wielu innym sztukom. W Chinach główną formą masażu jest Tuina, wywodząca się z Anmo i stanowiąca wyspecjalizowaną terapię łączącą wiele tradycyjnych technik. W Japonii tradycja Anma dała początek wielu tradycyjnym sztukom, takim jak:
- Seitai Ho: forma wyrównania i ponownego ułożenia ciała.
- Seikotsu Ho: forma nastawiania kości i stawów.
- Shiatsu: terapia uciskowa palcami.
Każda z tych sztuk jest specjalizacją technik Anma, poprzez połączenie niektórych z dziewięciu głównych kategorii technik w celu stworzenia nowej terapii ukierunkowanej na określone rodzaje leczenia lub dolegliwości.
Wpływ Anma na masaż zachodni
W świecie zachodnim Anma głęboko wpłynęła na kształtowanie się tego, co popularnie nazywa się masażem szwedzkim lub masażem zachodnim. Per Henrik Ling studiował niektóre chińskie i japońskie metody Anma. Połączył te metody z formą gimnastyki, tworząc system terapii i masażu Ling. Siedem kategorii technik masażu szwedzkiego doskonale odzwierciedla kategorie japońskiej sztuki Anma. Ling wykluczył jednak wiele metod diagnostycznych Anma i zmienił kierunek pracy z ciałem, kierując się swoim rozumieniem anatomii opartym na zachodniej nauce.
Gdyby więcej terapeutów na całym świecie zdobywało odpowiednie szkolenie Anma i powróciło do korzeni masażu oraz pracy z ciałem, wartość terapeutyczna i jakość ich umiejętności znacznie by wzrosła. Wielu terapeutów ma w rzeczywistości bardzo słabe techniki manualne i rozwija własne, niekiedy nieefektywne teorie.
Wpływ Anma i Shiatsu na zachodnią chiropraktykę
W sztuce Anma istnieje obszerna sekcja technik sklasyfikowanych jako Undo Ho (metody ruchu). Składają się one z różnych form ćwiczeń rozciągających i oporowych, a także potężnych metod wyrównania kości. David Palmer, współczesny założyciel chiropraktyki, zaprosił Tokujiro Namikoshiego do swojej szkoły w Iowa, aby wprowadził Anma i Shiatsu do sztuki chiropraktyki. Namikoshi jest znany ze stworzenia jednej z najpopularniejszych szkół Shiatsu w Japonii. Palmer wykorzystał wiele metod nastawiania pokazanych mu przez Namikoshiego i dalej rozwijał sztukę chiropraktyki.
Jednak techniki masażu, które przygotowują ciało do prawidłowego przyjęcia metody wyrównania kości, nie zostały uwzględnione w zachodniej praktyce chiropraktyki. Niektórzy badacze sugerują, że integracja technik masażu przed manipulacją kręgosłupa może zwiększyć skuteczność i bezpieczeństwo zabiegów chiropraktycznych.
Historia i rozwój Anma
Fujibayashi Ryu była szkołą tradycyjnych form medycyny japońskiej, w tym Anma. Fujibayashi Ryohaku był autorem „Anma Tebiki”, jednego z najstarszych podręczników sztuki masażu Anma. Większość linii Anma w Japonii można prześledzić wstecz do Fujibayashi Sensei i jego wysiłków na rzecz dalszego rozwoju sztuki Anma. Około 1320 roku Akashi Kan’ichi po raz pierwszy zaczął systematyzować sztukę Anma w Japonii.
Techniki Anma
- Anma Sokuriki Ho: jedna z metod chodzenia po ciele, w której stopy i kolana są używane do głębokiego masażu w celu skorygowania Chushin (linii środkowej).
- Anma Chuto Appaku Ho: używanie czubka łokcia do wywierania nacisku i wibracji (Shinsen) w połączeniu z terapią dźwiękową (Go-On Chiryo).
Wpływ na współczesne terapie
Anma i Shiatsu miały duży wpływ na rozwój chiropraktyki. Około 1953 roku Tokujiro Namikoshi i jego syn odwiedzili dr. Palmera, gdzie omawiali i porównywali japońskie metody wyrównania strukturalnego oraz zachodnią integrację mapowania nerwów. Palmer włączył wiele japońskich metod wyrównania strukturalnego ze sztuki Anma do swoich praktyk. Jednak z jakiegoś powodu Namikoshi zdecydował się usunąć wszelkie wzmianki o Keiraku (meridianach) i oparł swój system Shiatsu na punktach nerwowych, nie wspominając o liniach meridianów.
W Japonii istnieje niewiele szkół Shiatsu i wiele szkół, które zawierają linie treningowe Anma. Na Zachodzie jest wiele szkół Shiatsu, ale tylko kilka oferuje prawidłowy trening i nauki Anma.
Główne szkoły Anma w Japonii
Cztery główne szkoły (Koho) Anma w Japonii to:
- Fujibayashi Ryu Anma (藤林流按摩)
- Yoshida Ryu Anma (吉田流按摩)
- Sugiyama Ryu Anma (杉山流按摩)
- Minagawa Ryu Anma (皆川流按摩)
Większość autentycznych szkół Anma działających obecnie w Japonii ma swoje korzenie bezpośrednio w Fujibayashi Ryu lub poprzez główne szkoły wymienione powyżej.
- Materiały źródłowe:
- Sugimoto, Masayoshi; Swain, David (1989). Science and Culture in Traditional Japan. Rutland, VT: Charles E. Tuttle company. p. 140. ISBN 9781462918133.
- Feili Huang , Rebecca Parker, Hai Cui, Cosmetology in Chinese Medicine, PMPH-USA, 15 May 2011, p. 281
- Yoshida (2001: 192)
- Jia, Jinhua; Kang, Xiaofei; Yao, Ping (2014). Gendering Chinese Religion: Subject, Identity, and Body. New York: SUNY Press. p. 185. ISBN 9781438453071.
- Suzuki, Chiharu (December 2004). „[Transition of the doctrine from ancient to medieval China for embryo and fetus on each month during pregnancy period]”. Nihon Ishigaku Zasshi. [Journal of Japanese History of Medicine]. 50 (4): 569–589. ISSN 0549-3323. PMID 15818873.